Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 021.jpg

 — Żebyśmy się tu daremnie nie schodzili, żeby zebrania nasze miały jakiś cel, ale śmieją się i z celu i z mowy. Zresztą, z konieczności pociągnęłoby to za sobą rozbrat ze swobodą i spoczynkiem, które dotychczas w tych zebraniach panowały.
 — A jakiż cel chce im nadać Augustynowicz?
 — Literacki, naukowy.
 — Dobrzeby było.
 — Powiedziałem, że ma racyę i gdyby kto inny proponował, rzeczby może przeszła.
 — No, a on?
 — Na wszystkiem, czego się dotknie, zostawia ślady własnej śmieszności i poniżenia. Strzeż się Szwarc! tyś wprawdzie w niczem, ile cię znam, do niego niepodobny, ale tu każdemu nie w ten, to w inny sposób noga może się pośliznąć...
 Gustaw powiódł zamglonemi oczyma po Augustynowiczu, ruszył ramionami i mówił dalej:
 — Dziwnie się los składał na tego człowieka. Mówiłem ci: to zbiór wszelkich