Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 054.jpg

 — Wasilkiewicz, powiedz za niego po ludzku!
 — Władza uniwersytecka zamknęła nasz klub. Ktoś doniósł, że się tam studenci zbierają.
 — O której się to stało?
 — Dwie godziny temu.
 — Trzeba się iść dowiedzieć na miejscu.
 — Nie radzę ci. Wsadzą do kozy.
 — „Białe ci dłonie skrępują powrozem...”
 — Augustynowicz, cicho bądź! Dlaczegóż tego nie zrobili wieczorem? Byliby nas połapali, jak ryby w matni.
 — No, chodziło więcej o zamknięcie, niż o połapanie nas; gdyby jednak ktoś teraz przyszedł, złapaliby go niezawodnie.
 — Dokąd wy idziecie?
 — „Jak na hasło trwogi, klany szlą krzyż ognisty...”
 — Prosiłem cię, żebyś był cicho!...
 — „Tak mężny Rodryg...”
 — Tak, tak — przerwał Wasilkiewicz — idziemy ostrzedz innych, i dlatego bądź zdrów, albo chodź z nami...