Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 055.jpg

 — Nie mogę.
 — Dokąd idziesz?
 — Do Potkańskiej.
 — Bądź zdrów!
 — Do widzenia!
 Gustaw, zostawszy sam, zatarł ręce; na chwilę uśmiech zadowolenia rozjaśnił jego chmurną twarz. Cieszył się z zamknięcia klubu, zniknęła bowiem obawa, że wdowa, dowiedziawszy się o postanowieniu Szwarca, może znów zechce chodzić do klubu, by go tam widywać. Obawa była uzasadniona: Gustaw pamiętał, że mimo próśb i perswazyi, zaledwo tylko obietnicą przyprowadzenia Szwarca do jej mieszkania, mógł ją powstrzymać od tego niestosownego kroku.
 Teraz nie miał się już czego obawiać.
 Za chwilę pociągnął dzwonek w mieszkaniu wdowy.
 — Jak się pani miewa? — spytał służącej.
 — Zdrowa, tylko chodzi po pokoju i gada do siebie — odrzekła służąca.
 Gustaw wszedł do pokoju.