Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 138.jpg

mu w innych warunkach czynimy zadość przez ołtarz.
 Pojęcie „narzeczona”, jest niby przezroczystą zasłoną na obnażonej kobiecie. Przychodzimy do ołtarza, żeby ją zerwać; zerwawszy, tracimy część uroku.
 Poczciwa natura ludzka wynagradza ową stratę pojęciem „przywiązanie”; gdy i tego zabraknie, występuje inna, jeszcze mniej powabna rzecz „przyzwyczajenie”.
 Ale życie się toczy.
 Szwarc uchylił już zasłony, do zupełnego zerwania jej prowadziły dwie drogi: jedna nazywała się ołtarz, druga... druga była zapomnieniem się chwilowem, zwycięstwem namiętności nad honorem; mniej uczciwa, nieuczciwa po prostu, ale szybka i powabna.
 Pierwsza była trudna; w drugiej każda chwila była pokusą, każdy pocałunek pobudką.
 Do pierwszej zniechęcała niewczesna opieka nad Heleną, drugą radziła miłość własna.
 Ale pierwsza była uczciwą, druga — nie.