Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 143.jpg

i hrabiance. Stróż nie lubił ich obojga; utyskiwał na ich skąpstwo, choć domyślał się, że musieli być bardzo ubodzy, bo i za mieszkanie nie płacili bardzo regularnie.
 — Pannica harda — mówił — przez cały dzień nic nie robi, tylko gra i śpiewa; przykrzy jej się bez męża, ale cóż robić?
 Stróż nie radził Szwarcowi poznawać się z niemi, „ile że hardzi ludziska, a w kieszeni, panie kochany, pustki”.
 — Stara hrabina dawno nie żyje? — pytał Szwarc.
 — A będzie ze trzy lata, jak umarła. Bo to, widzisz pan, dawniej podobno byli bogaci, ale on stracił majątek na zbożu, co to niby miał odstawiać je współce do Odessy; nazarywał ludzi co niemiara. Ona była najlepsza z nich wszystkich. Zacna pani, ale też gryzła się i umarła. Już pięć lat, jak tu mieszkają.
 — Znajomych, familii dużo mają?
 — Nie muszą mieć, bo nie widziałem nikogo.