Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 175.jpg

 — Lulu, moja serdeczna!
 — Malinko, ja kocham.
 — Wiem, Lulu.
 ...............
 — Stary! — mówił Augustynowicz do Szwarca.
 — Cóż tam nowego?
 — Niech mnie!... jeśli to nowe. Widziałem, stary, całowałeś woalik hrabianki... Niech mnie powieszą, jeśliś nie całował... No, lubisz całować; czekaj, mam tu parasol, może parasol będziesz całował, a jeśli parasola nie chcesz, to może zeszłoroczne moje okrycie. Podszewka poobrywała się w rękawach, zresztą dobra. Niech mnie!... Podajno fajkę... Wiem stary, co się to znaczy; ta głupia Wizbergowa nic nie wie, ale ja wiem.
 Szwarc zakrył twarz rękoma.
 Augustynowicz patrzał na niego w milczeniu; szurgał nogami pod stołkiem, pochrząkiwał, mruczał coś przez zęby, wreszcie odezwał się wzruszonym głosem.
 — Stary!...
 Szwarc nic nie odpowiadał.