Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 190.jpg

 — Teraz można; w nocy jak bardzo ciemno, to co innego.
 Nowoprzybyły zaczynał tracić cierpliwość, ale twarz Augustynowicza wyrażała raczej wesołość, niż złośliwość.
 — Właściciel tego domu — rzekł — przysłał mnie do pana Szwarca, jako do świadomego mieszkania i losu hrabianki Leokadyi N. Czy nie raczysz pan dać mi jakich co do niej objaśnień?
 — Oho, bardzo przystojna!
 — Nie o to chodzi...
 — Właśnie, że o to, kochany panie! A gdybym też odpowiedział brzydka jak noc! czy byłbyś pan ciekawy ją poznać? Nie!... nie, na proroka!
 — Jestem Pełski, kuzyn jej...
 — A ja wcale nie jestem jej kuzynem!
 Przybyły zmarszczył czoło.
 — Pan mnie nie rozumiesz lub żartujesz!...
 — Wcale nie, chociaż pani Wizbergowa zawsze to samo utrzymuje. Ale pan nie znasz pani Wizbergowej? przednia kobieta! Tem się odznacza, że ma cór-