Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 198.jpg

 — W jakim stopniu pan był krewnym ojca mego?
 — Wychowany za granicą, mało wogóle znam stosunki familijne, w istocie np. szczęśliwemu wypadkowi winienem odkrycie, nie już pokrewieństwa, o którem wiedziałem, ale innych nie mniej ścisłych węzłów, łączących oddawna nasze rodziny.
 — Wolno się spytać o ten wypadek.
 — Z chęcią, kuzynko. Objąwszy po śmierci ojca kierunek spraw majątkowych i familijnych, rozpatrywałem się trochę w papierach i rozmaitych dokumentach, tyczących mojej rodziny; otóż z tych dokumentów odkryłem, że rodzina pani nietylko jest spokrewniona z Pełskiemi, ale i jednego z niemi herbu.
 — Do pewnego więc stopnia, trafowi zawdzięczamy naszą znajomość.
 — Błogosławię ten traf, kuzynko.
 Lula spuściła oczy; mała jej rączka kręciła koniec szarfy; po chwili podniosła głowę.
 — I dla mnie on równie miły — odrzekła.