Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 199.jpg

 Po twarzy Augustynowicza przeleciał odcień uśmiechu.
 — Dużo miałem trudności z odszukaniem mieszkania pani. Ten pan — Pełski wskazał jednem okiem Augustynowicza — ma dziwny sposób objaśniania pytających; szczęściem, nadszedł towarzysz jego, Szwarc, który wreszcie dał mi odpowiedź.
 — Rzeczywiście mieszkałam w tym samym domu, co i oni.
 — Jakimże sposobem poznałaś ich, kuzynko?
 — Kiedy ojciec zachorował, pan Szwarc pilnował go w ostatnich chwilach, potem to on wynalazł panią Wizberg i... jam mu wiele winna.
 Przymknięte powieki Augustynowicza uchyliły się nieco, wyraz szyderstwa znikł z jego twarzy.
 — To doktór? — spytał hrabia.
 — Będzie wkrótce doktorem.
 Pełski zamyślił się cokolwiek.
 — Znałem za granicą w Heidelbergu profesora i literata Szwarca; z jakich ten Szwarców.