Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 200.jpg

 Hrabianka zarumieniła się mocno.
 — O, tego to nie wiem doprawdy!
 Oczy Augustynowicza otworzyły się na całą szerokość; z nieopisanym wyrazem złośliwości zwrócił się ku hrabiance.
 — Sądziłem — rzekł głośno — że pani doskonale wiesz, skąd Szwarc jest i z jakich to Szwarców?
 Pomieszanie Luli doszło do najwyższego stopnia.
 — Nie... pamiętam — wyjąkała.
 — Nie? Więc jej przypomnę: Szwarc rodził się w Zwinogródce, gdzie ojciec jego był za dni swoich kowalem.
 Pełski spojrzał na kuzynkę i, nachyliwszy się ku niej, rzekł ze współczuciem:
 — Boleję, kuzynko, nad fatalizmem, który zmusił ją żyć z ludźmi odmiennej sfery.
 Lula westchnęła. O, niedobre, niedobre to było westchnienie; Lula wiedziała, że u tych ludzi odmiennej sfery znalazła pomoc, opiekę i serce, że przeto powinni być dla niej czemś więcej, niż nowo poznany kuzynek, ale wstydziła się