Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 202.jpg

 — Lula zamyślona tylko. Budzę cię, Lulu, w kolorze czarnym, czy kochasz?
 Hrabianka zrozumiała myśl Malinki, nie zmieszała się jednak.
 — Czarny kolor, to kolor smutku, w każdym razie to mój kolor.
 — I piękny jak twoje słowo, kuzynko! — dodał Pełski.
 Po herbacie siadła do fortepianu, a z za pulpitu widać było jej piękne czoło, oznaczone regularnemi brwiami. Grała jakiś smętny mazurek Szopena, a z twarzy jej nie schodziła tęsknota i niepokój.
 Augustynowicz znał muzykę i z tonów odgadł stan duszy hrabianki, mimo to pomyślał:
 — Tęskni, więc gra, a gra, bo kuzynek słucha.
 Wracając do domu, rozmyślał jednak dłużej o Luli i o Szwarcu, niżby po jego lekkomyślnej naturze należało się spodziewać.
 — E, do szatana! co to będzie? co to będzie? — pomrukiwał z cicha.
 Wśród tych rozmyślań wszedł do mieszkania. Szwarc jeszcze nie spał,