Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 242.jpg

powiem! E, kto mi zabroni ci powiedzieć, żeś wygrał sprawę! Niech mnie szatan, jeżeliś nie wygrał! Ona cię kocha.
 Szwarc przeciągnął drżącą ręką po spotniałej twarzy.
 — Pełski? — spytał krótko.
 — Jeszcze się nie oświadczył.
 — Ona wie o mnie wszystko?
 — Szwarc!
 — Mów!
 — Ona nic nie wie, ja jej nic nie mówiłem!
 Głos Szwarca był głuchy i ochrypły, gdy spytał:
 — Dlaczegoś mi taką krzywdę wyrządził?
 — Szwarc! ja myślałem, że ty się wrócisz do niej.
 Szwarc załamał ręce, aż palce trzeszczały w stawach; ostatnie słowa Augustynowicza padły nań jak żarzewie. Wrócić się do niej, to opuścić Helenę; a czyż to samo sumienie nie broniło sprawy Heleny? Wrócić się do Luli, to kupić szczęście całego życia; ale wrócić się do niej, to zbezcześcić Helenę, to zabić ją, stać się nik-