Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 245.jpg

 Wiadomość ta, niby piorun, uderzyła w obie panienki. Przez chwilę było głuche milczenie.
 Nagle otworzyły się drzwi od przyległego pokoju, Lula weszła do salonu.
 Na twarzy jej grał rumieniec obrażonej godności niewieściej, w oczach świeciła duma.
 Zdawało jej się, że podeptano wszystko, co miała świętego w piersiach.
 — Malinko! — zawołała — nie pytaj więcej, zaklinam cię, dość, dość! Ten pan już spełnił poselstwo, dlaczegóż się poniżać odpowiedzią?
 I wziąwszy Malinkę za rękę, prawie przemocą wyprowadziła ją z pokoju.
 Augustynowicz popatrzał chwilę za niemi, wreszcie kiwnął parę razy głową i rzekł:
 — Na Proroka! rozumiem ją. Ona ma racyę, ale i Szwarc także. Hej, trzeba łatać, póki się wszystko nie pozrywa.
 Za chwilę biegł do Pełskiego. Opowiedział mu rzecz całą.
 — Jakiś fatalizm — kończył Augusty-