Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 260.jpg

dym, choćby najmniejszym objawem polepszenia.
 Wreszcie Szwarc oprzytomniał.
 Augustynowicza wtedy nie było; pierwszą osobą, którą ujrzał, była Helena.
 Chory popatrzał na nią chwilkę; na jego czole znać było pewną pracę myśli.
 Wreszcie przypomniał ją sobie.
 Uśmiechnął się.
 Widoczne było wysilenie w tym uśmiechu, mimo to Helena ze łzami radości rzuciła się na kolana.
 Augustynowicz jednak, wróciwszy, spostrzegł, iż obecność jej niepokoi chorego, a nawet męczy. Szwarc ani na chwilę nie odrywał od niej wzroku, wodząc oczyma za każdym jej ruchem.
 Właściwa tylko starym lub chorym ludziom, bezmyślna gestykulacya poruszała mu wargi.
 Augustynowicz pilnie śledził bieg źrenic Szwarca. Przeczuwał coś niedobrego.
 Tymczasem, jak zwykle, pod wieczór zwiększyła się gorączka, ale mimo to chory usnął. Augustynowicz namawiał Helenę, by poszła do siebie odpocząć.