Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 269.jpg

szybkiego powrotu sił fizycznych, objawy te jeżeli ustępowały, to bardzo zwolna. Augustynowicz wzdychał, wspominał dawnego Szwarca, i pracował nad rozbudzeniem teraźniejszego, ale robota była trudna.
 Pewnego razu Augustynowicz, siedząc przy łóżku chorego, czytał mu głośno. Szwarc, leżąc nawznak, wedle zwyczaju patrzał w sufit, widocznie myślał o czem innem, albo nie myślał o niczem; jednakże po niejakim czasie znużenie wybiło się na jego twarzy. Augustynowicz przerwał czytanie.
 — Chcesz spać, stary?
 — Nie, ale nudzi mnie ta książka.
 Augustynowicz czytał „Damę kameliową”.
 — A jednak jest tu życie i prawda, mój stary.
 — Tak, tylko za grosz niema rozsądku.
 — No, ale książka podnosi kwestyę kobiet takich...
 — A co kogo takie kobiety obchodzą?
 — Niegdyś cię obchodziły.