Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 271.jpg

 Szwarc obrócił się do ściany i pogrążył w milczeniu. W tej chwili wszedł posługacz szpitalny.
 — Pani Wizbergowa pragnie z panem mówić — rzekł do Augustynowicza.
 Augustynowicz wyszedł; na korytarzu oczekiwała pani Wizbergowa.
 — Co się stało? — spytał z przestrachem — czy znów kto zachorował?
 — Nie, nie!
 — Cóż więc?
 — A to Lula odjechała — mówiła żałosnym głosem pani Wizbergowa.
 — Dawno?
 — Wczoraj wieczorem. Byłabym tu zaraz przyszła, bo to już z tydzień nie dowiadywałam się o Szwarca, ale Malinka tak była zmartwiona i zapłakana, że nie mogłam jej opuszczać. Odjechała Lula, odjechała!
 — Skądże jej?
 — Dużo byłoby opowiadać. Może we dwa tygodnie, od czasu jak Szwarc zachorował, przyszedł znów do nas Pełski, a wkrótce po raz drugi oświadczył się Luli. Miała z tego powodu niemało zmar-