Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/076

 Bo gdy tak siedzieli, popijając, trafiło się, że nad przygasłem ogniskiem oberwała się na nocnem niebie gwiazda i, ciągnąc za sobą świetlistą strugę, zgasła gdzieś w ciemnościach blisko ziemi.
 Co widząc pan Pluta, Mazur, stary żołnierz z pod Zboińskiego, przeżegnał się i rzekł:
 — Może to gwiazda którego z nas.
 Lecz Zagłoba dmuchnął przed siebie po wypiciu nowej kwaterki, odsapnął i rzekł:
 — Nie waścina.
 — A czemu to?
 — Bo Mazurowie ciemną gwiazdę mają, a ta była jasna.
 — Niejednemu już, co tej gwieździe przymawiał, świeczki stanęły w oczach.
 — Świeczki tym potrzeba, którzy się ślepo rodzą.
 — Nie daj, panie Pluta, przymawiać Mazurom, — zawołał pan Skulski, który, lubo łęczycanin, służył z nimi od dawnych lat.
 Więc pan Pluta — ciętą szabla, ale jeszcze ciętszy język, wraz odparł:
 — Mazur ślepo się rodzi — ale zato, jak przewidzi, to kpa i przez deskę rozezna.
 Myśleli tedy wszyscy, że pan Zagłoba raz przecie nie znajdzie odpowiedzi, ale on począł tylko przytakiwać głową i rzekł:
 — Słusznie! Słusznie! ma się rozumieć! swój swego i przez deskę rozezna.
 Na to śmiech wielki powstał koło ogniska, a najgłośniej śmiał się pan Sipajło z pod Oszmiany.