Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/078

 — Co u dytka! — zawołał Pan Tretiak z pod Humania: — dość mi tych swarów przed wyprawą!
 — Czego się waść wtrącasz? — zapytał pan Skulski, łęczycanin.
 — Bo mi się podoba.
 — A mnie się nie podoba. Patrzcie go! Humańczuk... Potrafią i waści przymówić.
 — To przymów.
 — A dobrze! Bre! Bre! humański dureń, co z cudzego woza bere, a na swój kłade.
 — Stulże gębę, piskorku! Siedem razy kaczka cię połknęła i siedemeś razy się wyśliznął.
 — Ty się zaś nie wyśliźniesz... Parol!
 — Dobrze! Parol! Jutro!
 — To i ja kogo poproszę! — rzekł pan Pluta.
 — Lepiej moich wnuków — odparł pan Zagłoba.
 — A jaż to ostatni? — zapytał pan Sipajło.
 — Kogóż waść prosisz?
 — At! co wybierać... wszystkich i kwita!
 — Baczność! — zawołał Zagłoba.
 Jakoż do ognia zbliżył się oficer z pod chorągwi pana Radrożewskiego, a jednocześnie ozwało się ciche trąbienie przez musztuk.
 — Na koń — skomenderował oficer.
 Poczem do pana Zagłoby:
 — Siła na tym pojeździe zależy, więc staraj się waść dostać koniecznie języka, choćbyś też sam miał polec z połową ludzi.
 Dobrze, — opowiedział stary rycerz — lubo