Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/097

 — Albo obejmij nas srebrną siecią twoich promieni i pociągnij nas ku sobie...
 — Albo zmień naszą miłość w twój blask własny, ażeby nie zmarła razem z nami, bo nie życia nam żal, lecz miłości...
 — O Tanit!
 — O Tanit!
 Nastała znów cisza, tylko cyprysy trzęsły się od pieśni słowiczych.
 Thalestris siedziała przez czas jakiś bez ruchu z przechyloną wtył głową i otwartemi ustami, rzekłbyś podając je księżycowi, lecz nagle drgnęła i rozbudziła się, jakby ze snu.
 — Gdzie ja jestem? — spytała.
 — Przy sercu mojem — odpowiedział młodzieniec.
 — Wszakże my mamy umrzeć, Abdolonimie?
 — Tak jest, o piękna moja!
 — Kochaszże ty mnie?
 Abdolonim pociągnął ją ku sobie, wpił się ustami w jej usta i pozostali tak, póki im nie zbrakło oddechu.
 Poczem zaszemrał znów głos Thalestris, podobny do szmeru strumyka:
 — Abdolonimie, wszak śmierć wszystko rozwiązuje i od wszystkiego wyzwala?
 — Wyzwala... — potwierdził młodzian.
 A ona mówiła dalej:
 — Więc, jeśli śmierć wszystko rozwiązuje i od wszystkiego wyzwala, to... to co? Abdolonimie?...