Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/141

nacisk na tę literę, mówił rzeczywiście prawdę, gdyż kochał szczerze i ciocię i śliczną Marynię, a nawet i Irkę.
 Małe kobietki, to jest Marynia i Irka, były rówieśnicami, a urodziny ich przegradzało tylko kilka dni majowych. Obie skończyły po lat jedenaście i, oczywiście, obie były przekonane, że osoby w tym wieku mają już dość znajomości świata i ludzi, by się obejść bez zbyt ścisłej opieki starszych i rządzić się własnem zdaniem. Na nieszczęście, jakkolwiek jest to niezaprzeczenie wiek wielce poważny, starsi mają ten brzydki zwyczaj, że go lekceważą i z tego powodu przychodzi często do rozmaitych nieporozumień.
 Na takie nieporozumienie między Marynią a młodą ciocią, trafiła właśnie pewnego razu Irka.
 W pierwszej chwili nie zauważyła jednak zmartwienia przyjaciółki, raz dlatego, że Maryni z pod opadniętych na twarz włosów wyglądał tylko nosek, a po wtóre, że przez otwarte okna mieszkania widać było ogród, a w nim krzewy, pokryte białym kwiatem, jak śniegiem.
 — Ach, jak tu pachnie! — zawołała Irka.
 — Jaśminy rozkwitły — odpowiedziała strapionym głosem Marynia.
 Wówczas dopiero Irka spojrzała na nią uważniej:
 — Czemuś ty taka stroskana? Co ci jest?
 — Jak nie mam być stroskana, kiedy zawsze jest to samo?