Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/142

 — Co jest to samo?
 — To, że ciocia ciągle uważa mnie za dziecko.
 — Myślisz, że mój tatuś i mamusia patrzą na mnie inaczej?
 Marynia rozgarnęła obu rękoma jasną czuprynę i, poruszając ramionami, poczęła narzekać.
 — Mieć dwunasty rok i być strzeżoną, jak pięcioletnie bébé, tego człowiek, doprawdy, nie może już wytrzymać. Cioci do głowy nie przyjdzie, że ja już wszystko wiem, a czego nie wiem, tego się domyślam.
 Na to Irka zbliżyła się szybko i, odrzuciwszy wtył warkocz, pytała z miną rozciekawioną i przejętą:
 — Domyślasz się? — czego? czego?
 — Różnych rzeczy — odpowiedziała Marynia. — A ty nie?
 — Naturalnie... ale żeby tak zupełnie na pewno...
 — Na pewno, to i ja nie. W każdym jednak razie wiem już tyle, że mogę wszystko czytać, a tymczasem ciocia chce, żebym czytała powiastki dla dzieci.
 — Na to stanowczo nie można się zgodzić — odpowiedziała z godnością Irka.
 A po chwili zaś:
 — Dostałaś burę za czytanie?
 — I jaką! Przed godziną wyciągnęłam z szafy bardzo zajmującą powieść, pod tytułem Syn naturalny i zaczęłam czytać. Ledwie jednak przeczytałam kilka stronic, nadeszła ciocia, odebrała mi książkę i zmyła głowę, co się nazywa.