Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/148

—  137  —

 Robienie garnków pod stołem rozpoczęło się na nowo, ale nie trwało już długo.
 — Jak się będzie nazywał bohater? — spytała Irka.
 — Kto?
 — Nie rozumiesz? — ten, który się będzie kochał.
 — Rozumiem wybornie. Niech się nazywa Stefan.
 — A ona Aniela, tak, jak ciocia?
 — Ale nie... Może lepiej będzie wymyślić inne imiona, bo nużby ciocia się rozgniewała, że opisujemy ją i pana Stefana. Powiem ci jedną tajemnicę. Oto słyszałam, jak służba mówiła, że pan Stefan się z ciocią ożeni. I zaraz zapytałam cioci, czy to prawda, ale ciocia tylko się zaczerwieniła i kazała mi być cicho.
 — Słyszałam i ja, jak mój tatuś mówił do mamusi tak: „On w każdej chwili gotów, a i ona nie od tego“. Ogromnie byłam ciekawa, co to znaczy, ale także powiedzieli mi, żebym się nie wdawała w nieswoje rzeczy.
 — Więc nie może być: Stefan i Aniela?
 — Nie, ale jakże się mają nazywać?
 — Niech on będzie Juljusz.
 — Owszem. Śliczne imię. A ona?
 — Idalja.
 — Pysznie. Ty widocznie masz talent.
 — Może i trochę mam — odrzekła skromnie Marynia.
 Pióra nie zaczęły jednak odrazu skrzypieć po