Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/154

—  143  —

chwyta obie ręce Maryni i, potrząsając niemi silnie, mówi z rozpromienioną twarzą:
 — A, moja ty droga terkotko, żebyś wiedziała, jak mi to miło słyszeć i jak cię za to kocham.
 Marynia zaś, uwolniwszy rączki, pochyla swą śliczną główkę i, patrząc z przymileniem na pana Stefana, pyta, kręcąc warkocze:
 — Naprawdę, pan mnie kocha?
 — Jak mało kogo w świecie.
 — I odpowie pan szczerze na jedno pytanie?
 — Z największą pewnością.
 — Bo — mówi nieśmiało Marynia — to jest może trochę nieprzyzwoite, ale nam właśnie o to chodzi — i mnie i Irce.
 — No? no?
 — Oto i ja i Irka chciałybyśmy wiedzieć, co to jest, jak jakiś pan uwodzi jakąś panią?
 Ktoby chciał wnosić o inteligencji pana Stefana z wyrazu, jaki przybrała narazie jego fizjognomja, nie posądziłby go nigdy nietylko o trzy tuziny sonetów, ale nawet o trzy sonety, albowiem nieszczęśliwy poeta ma w tej chwili minę tak zdumioną i tak poprostu głupią, że podobnej niełatwo byłoby znaleźć na całym Parnasie.
 — Na miłość boską!... Maryniu!... Co ty?...
 Więc Marynia, sądząc, że nie zrozumiał, o co chodzi, powtarza pytanie inaczej.
 — Chciałybyśmy wiedzieć, czy się uwodzi przed ślubem, czy po ślubie i co to jest?
 — Maryniu!!! — woła z rozpaczą pan Stefan.