Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/155

 I minę ma już nietylko gapia, ale zupełnego matołka.
 — Niech pan odpowie, — nalega Marynia — pan obiecał!
 — Cicho! nic nie powiem! ani myślę!
 — To chyba pan sam nie wie.
 Na to Irka wydyma pogardliwie usteczka:
 — Mówiłam, że poeci takich rzeczy nie wiedzą.
 — Widocznie — dodaje Marynia: — a to przecie wie każdy powieściopisarz!
 — Z pewnością.
 I oburzenie, graniczące z pogardą, ogarnia obie autorki, zarówno na poetów wogóle, jak na pana Stefana w szczególności.
 Tymczasem w otwartych drzwiach ukazuje się ciocia. Marynia biegnie natychmiast ku niej i pod wpływem oburzenia, zawodu i rozczarowania woła:
 — Ciociu, niech ciocia nigdy nie wychodzi za pana Stefana, bo on tego nawet nie wie, co znaczy: uwieść.
 Ale tu następuje jeszcze gorsza katastrofa, albowiem zdumionej, niemniej od poety, cioci przychodzi widocznie do głowy, że w takiem położeniu bez wyjścia młodej kobiecie nie pozostaje nic innego, jak zemdleć! Pada więc ciężko na kanapę, składa głowę na oparciu, zamyka oczy i pozostaje bez ruchu.
 Pokój napełnia się przerażeniem. Pan Stefan rzuca się na ratunek, krzycząc: „wody! wody!“ głosem tak dzikim, jak gdyby cały dom objęty był