Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.1 167.jpeg

ziemka, którą spotkały w ogrodach. Jeśli dziecko wyzdrowieje, zapomną o tem, lecz w razie przeciwnym pierwsza Poppea oskarży Lygię o czary, a wówczas, gdziekolwiek ją odnajdą, nie będzie dla niej ratunku.
 Nastała chwila milczenia, poczem Viniciusz ozwał się:
 — A może ją urzekła: i mnie urzekła.
 — Lilith powtarza, że dziecko zaraz zapłakało, gdy je przeniosła koło nas. I prawda! zapłakało. Pewno wyniesiono je do ogrodów już chore. Marku, szukaj jej sam, gdzie chcesz, ale póki mała Augusta nie wyzdrowieje, nie mów o niej z Cezarem, bo ściągniesz na nią pomstę Poppei. Dość już jej oczy płakały przez ciebie, i niech wszyscy bogowie strzegą teraz jej biednej głowy.
 — Ty ją kochasz Akte? — spytał posępnie Viniciusz.
 A w oczach wyzwolenicy błysnęły łzy.
 — Tak! Pokochałam ją.
 — Bo ci nie odpłaciła nienawiścią, jak mnie.
 Akte popatrzyła na niego przez chwilę, jakby wahając się lub jakby pragnąc zbadać, czy mówił szczerze, poczem odrzekła:
 — Człowieku zapalczywy i ślepy: ona cię kochała.
 Viniciusz zerwał się pod wpływem tych słów, jak opętany. „Nieprawda!“ Nienawidziła go. Skąd Akte może wiedzieć!? Czy po jednym dniu znajo-