Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.2 028.jpeg

 — Jak postąpiliście z Krotonem? Mów i nie zmyślaj.
 Ursus westchnął po raz drugi:
 — Powie ci to Viniciusz.
 — To się znaczy, że pchnąłeś go nożem lub zabiłeś pałką?
 — Byłem bezbronny.
 Grek nie mógł jednak oprzeć się podziwowi nad nadludzką siłą barbarzyńcy.
 — Niech cię Pluto!.. To jest, chciałem powiedzieć: niech ci Chrystus przebaczy!
 Czas jakiś szli w milczeniu, poczem Chilo rzekł:
 — Nie ja cię zdradzę, ale strzeż się wigilów.
 — Ja boję się Chrystusa, nie wigilów.
 — I to słusznie. Niemasz cięższej winy nad zabójstwo. Będę się za ciebie modlił, ale nie wiem, czy nawet moja modlitwa co wskóra — chyba, że uczynisz ślub, iż nigdy w życiu nikogo nie tkniesz palcem.
 — Ja i tak nie zabijałem rozmyślnie — odpowiedział Ursus.
 Chilo jednak, który pragnął się na wszelki przypadek zabezpieczyć, nie przestawał obrzydzać w dalszym ciągu zabójstwa Ursusowi i zachęcać go do wykonania ślubu. Wypytywał też i o Viniciusza, lecz Lyg odpowiadał na jego pytania niechętnie, powtarzając, że z ust samego Viniciusza usłyszy to, co usłyszeć powinien. Rozmawiając w ten sposób, przebyli wreszcie daleką drogę, dzielącą mieszkanie