Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.2 128.jpeg

chwytając szybko powietrze. — Dziś wolno!... Masz mnie!
 Lecz Viniciusza sparzył ów pocałunek i napełnił go nowem obrzydzeniem. Dusza i serce jego były gdzieindziej i na całym świecie nie istniało dla niego nic, prócz Lygii.
 Więc, odsunąwszy ręką zakwefioną postać, rzekł:
 — Ktokolwiek jesteś, kocham inną i nie chcę cię.
 A ona zniżyła ku niemu głowę:
 — Uchyl zasłony.
 Lecz w tej chwili zaszeleściały liście poblizkich mirtów; postać znikła, jak senne widziadło, tylko zdaleka rozległ się jej śmiech jakiś dziwny i złowrogi.
 Petroniusz stanął przed Viniciuszem.
 — Słyszałem i widziałem — rzekł.
 Viniciusz zaś odpowiedział:
 — Pójdźmy stąd!...
 I poszli. Minęli gorejące światłem lupanaria, gaj, łańcuch konnych pretorianów i odnaleźli lektyki.
 — Wstąpię do ciebie — rzekł Petroniusz.
 I wsiedli razem. Lecz przez drogę milczeli obaj. Dopiero gdy znaleźli się w atrium Viniciuszowego domu, Petroniusz rzekł:
 — Czy wiesz, kto to był?
 — Rubria? — spytał Viniciusz, wstrząsnąwszy się na samą myśl, że Rubria była westalką.
 — Nie.