Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 094.jpeg

 — Szlachetny panie — rzekł — oto pismo od Cezara.
 Petroniusz wyciągnął leniwie swą białą rękę, wziął tabliczki i, rzuciwszy na nie okiem, oddał je z całym spokojem Eunice.
 — Będzie czytał wieczór nową pieśń z Troiki — rzekł — i wzywa mnie, bym przyszedł.
 — Mam tylko rozkaz oddać pismo — ozwał się setnik.
 — Tak. Nie będzie odpowiedzi. Ale możebyś setniku, spoczął nieco przy nas i wychylił krater wina?
 — Dzięki ci, szlachetny panie. Krater wina wypiję chętnie za twoje zdrowie, ale spocząć nie mogę, gdyż jestem na służbie.
 — Czemu to tobie oddano pismo, zamiast wysłać je przez niewolnika?
 — Nie wiem, panie. Może dlatego, że wysłano mnie w tę stronę w innej sprawie.
 — Wiem — rzekł Petroniusz — przeciw chrześcijanom.
 — Tak jest, panie.
 — Czy pościg dawno rozpoczęty?
 — Niektóre oddziały wysłano na Zatybrze jeszcze przed południem.
 To rzekłszy, setnik strząsnął z czaszy nieco wina na cześć Marsa, następnie wychylił ją i rzekł:
 — Niechaj bogowie dadzą ci, panie, czego zapragniesz.