Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 187.jpeg

do biblioteki. Po chwili jednak nadszedł i Petroniusz, aby słyszeć ich rozmowę.
 — Choroba ocaliła ją od hańby, bo kaci boją się — mówił młody chłopiec. — Ursus i Glaukus lekarz czuwają nad nią dzień i noc.
 — Czy stróże zostali ciż sami?
 — Tak, panie, i ona jest w ich izbie. Ci więźniowie, którzy byli w dolnem więzieniu, pomarli wszyscy na gorączkę lub podusili się z zaduchu.
 — Ktoś ty jest? — zapytał Petroniusz.
 — Szlachetny Viniciusz mnie zna. Jestem synem wdowy, u której mieszkała Lygia.
 — I chrześcijaninem?
 Chłopiec spojrzał pytającym wzrokiem na Viniciusza, ale widząc, że ów modli się w tej chwili, podniósł głowę i rzekł:
 — Tak jest.
 — Jakim sposobem możesz wchodzić swobodnie do więzienia?
 — Nająłem się, panie, do wynoszenia ciał zmarłych, a uczyniłem to umyślnie, aby przychodzić z pomocą braciom moim i przynosić im wieści z miasta.
 Petroniusz począł się przypatrywać uważniej ślicznej twarzy chłopca, jego błękitnym oczom i czarnym, bujnym włosom, poczem spytał:
 — Z jakiego kraju jesteś, pacholę?
 — Jestem Galilejczykiem, panie.
 — Czy chciałbyś, by Lygia była wolną?