Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 227.jpeg

 — Chwała Chrystusowi! ale nie budź jej, panie.
 Viniciusz, klęcząc, wpatrywał się w nią przez łzy. Mimo mroku, mógł odróżnić jej twarz, która wydała mu się bladą, jak alabaster, i wychudzone ramiona. I na ten widok ogarnęła go miłość, podobna do rozdzierającego bólu, wstrząsająca duszą do ostatnich głębin, a zarazem tak pełna litości, czci i uwielbienia, że, padłszy na twarz, począł przyciskać do ust brzeg płaszcza, na którym spoczywała ta droga mu nad wszystko głowa.
 Ursus przez długi czas patrzył na niego w milczeniu, nakoniec jednak pociągnął go za tunikę.
 — Panie — spytał — jak się dostałeś — i czy przychodzisz ją ocalić?
 Viniciusz podniósł się i przez chwilę jeszcze walczył ze wzruszeniem.
 — Wskaż mi sposób! — rzekł.
 — Myślałem, że ty go znajdziesz, panie. Mnie jeden tylko przychodził do głowy...
 Tu zwrócił oczy ku okratowanemu otworowi, poczem, jakby odpowiadając sam sobie, ozwał się:
 — Tak!... Ale tam są żołnierze...
 — Setnia pretorianów — odpowiedział Viniciusz.
 — Więc — nie przejdziemy!
 — Nie!
 Lyg potarł czoło ręką i zapytał powtórnie:
 — Jak tu wszedłeś?
 — Mam tesserę od dozorcy „Cuchnących dołów“...