Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 309.jpeg

szy widok na równinę, na leżące na niej domy, cmentarze, miasteczka i kępy drzew, między któremi bielały kolumny świątyń.
 Droga była pusta. Wieśniacy, którzy zwozili jarzyny do miasta, nie zdążyli jeszcze widocznie pozaprzęgać do wózków. Od płyt kamiennych, któremi aż do gór wyłożony był gościniec, szedł w ciszy odgłos drewnianych postołów, jakie podróżni mieli na nogach.
 Potem słońce wychyliło się przez przełęcz gór, ale zarazem dziwny widok uderzył oczy Apostoła. Oto wydało mu się, iż złocisty krąg, zamiast wznosić się wyżej i wyżej na niebie, zsunął się ze wzgórz i toczy się po drodze.
 Wówczas Piotr zatrzymał się i rzekł:
 — Widzisz tę jasność, która zbliża się ku nam?
 — Nie widzę nic — odpowiedział Nazaryusz.
 Lecz Piotr po chwili ozwał się, przysłoniwszy oczy dłonią:
 — Jakowaś postać idzie ku nam w blasku słonecznym.
 Do uszu ich nie dochodził jednak najmniejszy odgłos kroków. Naokół było cicho zupełnie, Nazaryusz widział tylko, że w dali drżą drzewa, jakby je ktoś potrząsał, a blask rozlewa się coraz szerzej na równinie.
 I począł patrzeć ze zdziwieniem na Apostoła.