Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 337.jpeg

kiem znawca patrzy na boski posąg, który wyszedł z pod dłuta mistrza.
 — Eunice — rzekł do niej — czy ty wiesz, że oddawna już nie jesteś niewolnicą?
 A ona podniosła na niego swoje spokojne, błękitne, jak niebo oczy, i poczęła zaprzeczać ruchem głowy.
 — Jestem, panie, zawsze — odrzekła.
 — Lecz może tego nie wiesz — mówił dalej Petroniusz — że ta willa i ci niewolnicy, którzy tam wiją wieńce, i wszystko co w niej jest, i pola i stada, należą od dziś do ciebie.
 Eunice, usłyszawszy to, odsunęła się nagle od niego i głosem, w którym zabrzmiał nagły niepokój, zapytała:
 — Czemu mi to mówisz, panie?
 Następnie zbliżyła się znów i poczęła patrzeć na niego, mrugając z przerażenia oczyma. Po chwili twarz jej stała się blada, jak płótno, on zaś uśmiechał się ciągle, i wreszcie rzekł jedno tylko słowo:
 — Tak!
 Nastała chwila milczenia, tylko lekki powiew poruszał liśćmi buku.
 Petroniusz mógł istotnie sądzić, że ma przed sobą posąg, wykuty z białego marmuru.
 — Eunice! — rzekł — chcę umrzeć pogodnie.
 A dziewczyna, spojrzawszy nań z rozdzierającym uśmiechem, wyszeptała
 — Słucham cię, panie.