Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/042

—  34  —

 — To moje córki: Sprawiedliwość, Litość i Prawda.
 — Wypędzono je także?
 — Tak. Niema już dla nas miejsca między narodami ziemi.
 — Ciągle mówisz o narodach ziemi, ale się przecie zastanów. Ludzie zawsze grzeszyli przeciw tobie, narody zawsze wiodły z sobą wojny okrutne, a jednak nie uciekłaś od nich.
 — Ludzie grzeszyli i narody wiodły wojny okrutne, ale w głębi serc miały wiarę i przekonanie, że to ja powinnam być podstawą życia. Teraz ta wiara wypaliła się do cna. Nie zostało z niej ani śladu, święty Pietrze, i dlatego, naprawdę ja już nie mam nic do roboty na ziemi.
 — Skądże to poszło? — zapytał święty Piotr.
 Miłość Chrześcijańska wyciągnęła ramię ku dołowi, kędy w otchłaniach przestrzeni widać było wirującą kulę ziemską i, ukazawszy na niej palcem ciemną plamę, odrzekła:
 — Stamtąd.
 Święty Piotr utkwił oczy w ową ciemną plamę, patrzył długo i wreszcie rzekł:
 — Widzę... Miasto! a w niem i naokół mnóstwo pomników...
 — Pomników tego, któremu na imię było: Nienawiść.
 — Tak... Poznaję... To on... i rozumiem.
 — Więc puść mnie święty Kluczniku.
 — Zaraz. Tylko powiedz mi jeszcze, czy nie próbowałaś pójść gdzieindziej?