Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/070

—  62  —

bumagi zostawił w takim porządku, że coś tam tylko „zachwycili“, ale wszystkiego rozdrapać nie mogli. Natomiast, jakże trudno było potem dochodzić spadku człowiekowi, który na Litwie był skazany na śmierć i musiał ukrywać się pod zmienionem nazwiskiem gdzie indziej. Szczęściem był w Grodnie synowiec po rodzonym bracie, „Tadziuk“, który cały spadek odebrał, poczem do Królestwa przyjechał i oddał uczciwie, co się należało.
 — Dlatego — kończył opowiadanie staruszek — ja pana bardzo proszę, aby pan nikomu nie powiedział, ani gdzie mnie pan widział, ani jak ja się teraz nazywam. A toby conajmniej zaraz odebrali to, co Tadziuk tu odwiózł.
 — Toś pan był jednak skazany na śmierć w sześćdziesiątym trzecim? — spytałem.
 — Kto za Murawjewa nie był skazany? — odpowiedział. — A ja, nim był skazany, to przedtem był już powieszony.
 — Jakto?
 — A tak. Jechał ja raz z żydkiem do oddziału i z pieniędzmi, aż tu nas napadły jakieś, panie, marudery kozackie i obu powiesili. No, szczęściem niespodzianie nadszedł pan Narbutt, kozaków rozegnali, a nas odcięli.
 — I odżyłeś pan?
 Spojrzał na mnie, jakby ze zdziwieniem, że z ust człowieka, które pisze książki, mogło wyjść równie głupie pytanie.
 — Toż gdybym nie odżył, tobym z panem teraz nie gadał!