Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/105

—  97  —

 Warguntejusz zwrócił dłoń do góry i począł niby wygarniać z niej pieniądze:
 — Czy do tego? — zapytał.
 — Tylko do tego! Ty przynajmniej jesteś od nich szczerszy. Tobie jednak także skrzynie Krassusa przesłaniały dotychczas jego osobę. A to mi jest ogromnie przykre...
 — I mnie! — zapewnił Warguntejusz.
 — Dziękuję — odrzekł Krassus. — Chociaż wiedz, że jako Rzymianina jeszcze bardziej zmartwiłeś mnie tem, coś powiedział, że Rzym musi teraz przejść w moc szaleńców i łotrów. Nie, Wargunteju! Prawda, że cnota upada, miłość ojczyzny gaśnie, czasy są ciężkie, sprawy powikłane i trudne. Aleś ty zapomniał o jednej rzeczy: że jest jeszcze inny rodzaj ludzi, którzy największe trudności rozwiązują lepiej od szaleńców i łotrów.
 — Jacyż to ludzie?
 Krassus spuścił oczy i rzekł:
 — Ludzie prawdziwie wielcy.
 A cynik Warguntejusz wzruszył ramionami i zapytał:
 — Czy to koniecznie inny rodzaj?...
 Lecz dalszą rozmowę przerwał im niewolnik, którego obowiązkiem było wymieniać nazwiska przybyłych gości i który, ukazawszy się we drzwiach tryklinium, zawołał:
 — Kajus Juljusz Cezar!
 1907.