Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/117

—  109  —

 I złożyła mu głowę na ramieniu, poczem, zwróciwszy źrenice na księżyc, poczęła do niego przemawiać głosem cichym i smutnym:
 — Tanit, Tanit, o ty blada i czysta bogini, która płyniesz teraz, jak łódź srebrna nad sennym Sydonem, czemuż to świecisz nam po raz ostatni?
 A Abdolonim:
 — Ty, która co miesiąc umierasz i zmartwychwstajesz, uśpij nas, a potem zbudź do nowego życia.
 — Albo obejmij nas srebrną siecią twoich promieni i pociągnij nas ku sobie...
 — Albo zmień naszą miłość w twój blask własny, ażeby nie zmarła razem z nami, bo nie życia nam żal, lecz miłości...
 — O Tanit!
 — O Tanit!
 Nastała znów cisza, tylko cyprysy trzęsły się od pieśni słowiczych.
 Thalestris siedziała przez czas jakiś bez ruchu z przechyloną wtył głową i otwartemi ustami, rzekłbyś podając je księżycowi, lecz nagle drgnęła i rozbudziła się, jakby ze snu.
 — Gdzie ja jestem? — spytała.
 — Przy sercu mojem — odpowiedział młodzieniec.
 — Wszakże my mamy umrzeć, Abdolinie?
 — Tak jest, o piękna moja!
 — Kochaszże ty mnie?
 Abdolonim pociągnął ją ku sobie, wpił się ustami w jej usta i pozostali tak, póki im nie zabrakło oddechu.