Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/118

 Poczem zaszemrał znów głos Thalestris, podobny do szmeru strumyka:
 — Abdolonimie, wszak śmierć wszystko rozwiązuje i od wszystkiego wyzwala?
 — Wyzwala... — potwierdził młodzian.
 A ona mówiła dalej:
 — Więc, jeśli śmierć wszystko rozwiązuje i od wszystkiego wyzwala, to... to co? Abdolonimie?...
 — Co chcesz powiedzieć, luba moja?
 Thalestris przysłoniła oczy dłonią tak białą, jak kwiat jaśminu.
 — Ach! nie myśl tylko nic złego!...
 Wówczas on spojrzał na nią i choć niebawem mieli umrzeć, widocznie jednak zatroskał się o jej zdrowie, gdyż rzekł:
 — Rosa pada...
 — Rosa pada — powtórzyła, jak echo, Thalestris.
 — I chłód nocy dojmować już poczyna. Czy widzisz ten szałas, ukochana, który osłaniają, jak płaszczem, bluszcze i wiciokrzewy. Pójdź, piękna moja! Pójdź, przyjaciółko moja! Tam dreszcz nie przejmie twego lubego ciała i umierać nam będzie zaciszniej.
 Więc ona, posłuszna słowom kochanka, wstała i wsparta na jego ramieniu poczęła iść ku szałasowi, powtarzając jakimś dziwnym, sennym, nawpół do śpiewu podobnym głosem:
 — Ro-sa pa-da, ro-sa pa-da...
 I znikli pod płaszczem bluszczów. Słowiki umilkły. Natomiast wierny osiołek, którym Abdolonim rozwoził warzywo po Sydonie, jął niewiadomo dlaczego