Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/160

—  152  —

nice leje, to musi być w tem jakaś podrywka. Począł tedy głową kręcić i patrzyć tak, jakby co za babą zobaczył.
 — Czego się rozglądasz — pyta baba.
 — Bo się mgły rozstąpiły i krzyże na kościołach w jakowemś mieście widać.
 Zlękła się wiedźma. — Gdzie? — pyta.
 — A za twojemi plecami.
 Baba obróciła się całkiem i przykryła oczy ręką, a pan Lubomirski prędko przemienił szklenice.
 — Ej, co też gadasz? — mgła, jak żur gęsta — mówi jędza, a on na to:
 — Tak mi się uwidziało.
 Wzięła jędza znów szklenicę.
 — Chaim.
 — Siulim.
 Wypili. Ledwo wypili — bęc baba na plecy i usnęła twardym snem.
 A pan Lubomirski łap za złoto, cap za perły i diamenty, na koń i w nogi. Leci, leci, dopada do tego konia, co był o milę uwiązany — hop na siodło — i w cwał dalej.
 A tymczasem rozbudziła się piekielnica, bo dla niej trzeba było mocniejszej jeszcze przyprawy — i nuż się drzeć:
 — Huź, smoki, huź, węże, huź, żmijce i padalce! gońcie i rwijcie tego rycerza, co ze skarbami mego przyszłego syna Jancychrysta ucieka.
 Dopiero kiedy nie zakłębi się w górach, kiedy nie ruszą się potwory, aż się bór począł, jak od wiatru, kołysać. Dopadają pierwszego konia, rwą go na drobne