Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/185

—  177  —

 — Słuchaj, Maryniu, a jeśli ty się źle domyślasz — i jeśli sztuczny syn to jest poprostu lalka?
 — To niech go sobie ma jaka inna. Ja jestem nato za duża, żeby się bawić lalkami.
 — Zwłaszcza przy ludziach.
 — Zwłaszcza przy ludziach. Rozumie się.
 — Koniec końcem, my jednak nic nie wiemy.
 — Gdyby ciocia pozwoliła mi przeczytać tego Syna naturalnego, to domyśliłabym się, co jest sztuczny, ale tak!... Kobieta, choćby nie wiem jak dorosła, nie potrafi przecie wszystkiego odgadnąć.
 — To się zakradnij do szafy i przeczytaj.
 W małem sercu Maryni krył się jednak, widocznie, rzetelny i prawy człowiek, albowiem, rozłożywszy bezradnie ręce, odrzekła:
 — Aha! — kiedy musiałam dać słowo, że bez wiedzy cioci nie zabiorę z szafy żadnej książki.
 — Skoro dałaś słowo, to co innego — odpowiedziała niemniej uczciwa Irka.
 Nastała chwila milczenia.
 — Bieda z tą ciocią — ozwała się wreszcie Marynia. — Żeby to była jaka inna, tobym ją znienawidziła.
 — Ale cioci Anielki nie potrafisz nienawidzić.
 — Bo jak miałam odrę, to przez cały czas przesiadywała w fotelu przy mojem łóżku... I nietylko jest ładna, ale w innych rzeczach bardzo dobra.
 — Jak mój tatuś.
 — A jednak w naszym wieku niepodobna pozwolić, żeby nam kto wydzielał, co mamy czytać, jak dzie-