Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/186

—  178  —

ciom wydziela się cukierki z obawy, aby się nie przejadły.
 — Ogromnie przykro i całkiem niestosownie.
 — A powiedzieć, że niema na to rady!
 Lecz Irka, która była żywsza i zaradniejsza od Maryni, poczęła chodzić szybko po pokoju, rozdymać swój różowy nosek, potrząsać ciemną główką, nakoniec, wskoczywszy obiema nóżkami na szezlong, jęła bujać się na poduszkach i powtarzać z radością:
 — Jest rada! jest! jest!
 — Jaka? — dopytywała Marynia.
 — To poskutkuje z pewnością!
 — Mów zaraz.
 — Napiszmy powieść.
 — Powieść?
 — Tak, ale taką powieść, że to okropność i poślijmy ją przez posłańca do druku. Słyszałaś, jak pan Stefan mówił raz do ciotki Anielki, że gazety potrzebują ogromnie i długich i krótkich powieści, więc, cokolwiek im poślemy, to zaraz wydrukują, zwłaszcza, jeżeli nikt w redakcji nie domyśli się, że nie jesteśmy jeszcze całkiem dorosłe.
 Teraz i poważna Marynia zaczęła podskakiwać.
 — Ślicznie, doskonale! napiszemy powieść.
 — Duży romans, w którym się kochają.
 — Jeden pan, w jednej pannie!
 — Tak!
 W tej chwili jednak Marynia przestała podskakiwać.
 — Ale — zapytała — co to ma do pozwolenia na czytanie innych powieści?