Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/189

—  181  —

 — Słyszałam i ja, jak mój tatuś mówił do mamusi tak: „On w każdej chwili gotów, a i ona nie od tego“. Ogromnie byłam ciekawa, co to znaczy, ale także powiedzieli mi, żebym się nie wdawała w nieswoje rzeczy.
 — Więc nie może być: Stefan i Aniela?
 — Nie, ale jakże się mają nazywać?
 — Niech on będzie Juljusz.
 — Owszem. Śliczne imię. A ona?
 — Idalja.
 — Pysznie. Ty widocznie masz talent.
 — Może i trochę mam — odrzekła skromnie Marynia.
 Pióra nie zaczęły jednak odrazu skrzypieć po papierze, natomiast końce obsadek znalazły się, jak na komendę, w ząbkach autorek. Towarzyszyło temu ustawiczne spoglądanie na siebie, oraz rozmaite inne oznaki niepewności.
 Nagle Marynia złożyła pióro:
 — Dobrze, ale co będzie, jeśli nam pozwolą czytać naszą powieść?
 — Jest i na to rada.
 — Powiedz.
 — Mówiłam już, że powieść musi być taka, że to strach, to znaczy, że musi być okropnie nieprzyzwoita.
 — Ach, tak! — prawda.
 — Niech moi tatusiowie i ciocia Anielka wiedzą, że przed nami nie trzeba już niczego ukrywać.
 Chwila skupienia, poczem twarz Irki rozpromienia się, widocznie pod wpływem genjalnego pomysłu.