Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/190

 — Ja — mówi — proponuję tak zacząć: „Juljusz i Idalja, zaledwie się na balu poznali, zaraz zaczęli być okropnie nieprzyzwoici!“...
 — Doskonale! — odpowiada Marynia. — Z pewnością nie pozwolą nam tego czytać.
 I pióra poczynają tym razem skrzypieć na dobre, ale po tak szczęśliwym początku Marynia przerywa znowu pracę:
 — Widzisz... dobrze... tylko pierwej musieli się poznać, rozmawiać ze sobą i pokochać się. Wiem na pewno, że w powieściach nie dla dzieci zawsze się kochają.
 — O i ja to wiem wyśmienicie. Więc niech będzie tak: „Juljusz i Idalja naprzód się na balu poznali, potem rozmawiali, a jak się tylko pokochali, zaraz zaczęli być ogromnie nieprzyzwoici!“...
 — Tak jest lepiej, ale trzeba się namyślić, co oni nieprzyzwoitego mogą zrobić.
 — Niech... niech się, naprzykład, pocałują.
 — A czy tego będzie dosyć? Pan Stefan całuje mnie w głowę, a ciocię Anielkę w rękę — i to zawsze trzy razy.
 — A jeśli Juljan i Idalja pocałują się odrazu w usta?
 — Na balu? To byłoby dość nieprzyzwoite. Ale co dalej?
 — Jakto: co dalej?
 — Bo to wszystko stanowi co najwięcej trzy wiersze... niechby pięć — a powieść musi mieć przecie najmniej tom.