Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Nowele T8.djvu/214

—  206  —

 — Feliś, czemuś stanął? — zapytał.
 Ale głos jego zabrzmiał we mgle jakoś dziwnie, jakby mówił ktoś obcy i zdaleka.
 A brat zwrócił ku niemu twarz i odrzekł równie nieswoim, zająkliwym głosem:
 — Nie wiem... konie sta... nęły...
 Nastała chwila ciszy, tylko konie zaczęły przysiadać na zadach i chrapać głośno.
 Byli już u samego wylotu zawadzkiego borku i w pierwszej chwili nie ujrzeli nic, coby dać mogło powód do niepokoju, a tem bardziej do strachu, a jednak w mgnieniu oka włosy z jeżyły się im pod czapkami, zęby poczęły szczękać, a źrenice rozszerzyły się z trwogi.
 Jakieś niepojęte przerażenie napełniło las, powietrze i mgłę, której białawy, wydłużony obłok przesuwał się wpoprzek drogi, wzdłuż sosen.
 Nastała chwila zakrzepłej, trupiej ciszy.
 A wtem, z owej mglistej otoczy wychylił się oddział kosynierów   — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — —
 Szli chłopi w sukmanach, z drągami osadzonych sztorcem kos na ramionach. Przechodzili polem, tuż na skraju lasu i niedaleko od sanek. Ale kroki ich, lubo strudzone i ciężkie, nie wydawały najmniejszego szelestu. Nie było słychać ni brzęku kos, ni gwaru rozmowy. W pierwszym szeregu szedł ksiądz w kapturze na głowie i z krzyżem w ręku. I on i ci, których wiódł, mieli głowy pochylone na piersi i przeciągali — nie jak żołnierze w pochodzie, ale raczej tak, jak ludzie idą na procesji lub za pogrzebem. Zdawało się,