Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Pan Wołodyjowski.djvu/051

 Basia przycięła okrutnie, skacząc przytem, jak konik polny. Wołodyjowski zaś stał w miejscu, czyniąc wedle swego zwyczaju, malusieńkie ruchy szablą i niebardzo nawet zważając na atak.
 — A waćpan to się ode mnie, jak od uprzykrzonej muchy oganiasz! — zawołała podrażniona Basia.
 — Jaż się z waćpanną nie próbuję, jeno ją uczę! — odparł mały rycerz. — Dobrze tak! Jak na białogłowę, wcale nieźle! Spokojniej z dłonią!
 — Jak na białogłowę? Masz waćpan za białogłowę! masz! masz!
 Ale pan Michał, lubo Basia zażyła swych cięć najznamienitszych, nic nie miał. Owszem, umyślnie począł rozmawiać z Zagłobą, aby okazać, jak mało dba o Basine ciosy.
 — Odstąp waćpan od okna, bo pannie ciemno, a choć szabla większa od igły, za to ma panna mniej eksperyencyi do szabli, niż do igły.
 Chrapki Basi rozdęły się jeszcze więcej, a czupryna spadła całkiem na błyszczące oczka.
 — Waćpan mnie lekceważysz? — spytała, dysząc mocno.
 — Nie osobę, broń Boże!
 — Nie cierpię pana Michała!
 — Masz bakałarzu za twą naukę! — odpowiedział mały rycerz.
 Poczem znów do Zagłoby:
 — Dalibóg, że śnieg zaczyna padać.
 — Ot, śnieg! śnieg! śnieg! — powtórzyła przycinając Baśka.
 — Baśka, dosyć! ledwie już dyszysz! — wtrąciła pani stolnikowa.
 — No, trzymaj waćpanna szablę, bo wytrącę.
 — Zobaczymy!
 — A ot!
 I szabelka, wyfrunąwszy, jak ptak, z rąk Basi, upadła z brzękiem aż koło pieca.
 — To ja sama! niechcący! To nie waćpan! — wołała ze łzami w głosie panienka i chwyciwszy w mig szabelkę, znowu przycięła.
 — Spróbuj waćpan teraz…
 — A ot! — powtórzył pan Michał.
 I szabelka znów się znalazła pod piecem.
 Pan Michał zaś rzekł:
 — Na dzisiaj dość!
 Pani stolnikowa poczęła drgać i piszczeć głośniej jak zwykle, Basia zaś stała na środku izby, zmieszana, odurzona, dysząc mocno, gryząc wargi i tłumiąc łzy, które przemocą cisnęły się jej do oczu; wiedziała, że tembardziej będą się śmieli, jeżeli wybuchnie płaczem i koniecznie chciała się wstrzymać, ale widząc, że nie zdoła, wypadła nagle z izby.