Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Pan Wołodyjowski.djvu/069

 I wziąwszy bębenek, poczęła na nim wyszywać złocisty wierzch do czapki, którą chciała panu Michałowi na drogę podarować.
 Oczy jej podnosiły się jednak co chwila i biegły aż do gdańskiego zegara, który stojąc w kącie Ketlingowej bawialni, tykał poważnie.
 Ale upłynęła jedna godzina i druga, pana Michała nie było widać.
 Panna położyła bębenek na kolanach i skrzyżowawszy na nim dłonie, rzekła półgłosem:
 — Boi się, ale nim się odważy, mogą przyjechać i nic sobie nie powiemy. Albo pan Zagłoba się obudzi…
 Zdawało jej się w tej chwili, że mają naprawdę o jakiejś ważnej mówić sprawie, która może pójść w odwłokę z winy pana Wołodyjowskiego.
 Nakoniec jednak kroki jego dały się słyszeć w przyległej izbie.
 — Krąży — rzekła panna i poczęła znów pilnie wyszywać.
 Wołodyjowski rzeczywiście krążył; chodził po komnacie i wejść nie śmiał; a tymczasem słońce stawało się czerwone i zbliżało się ku zachodowi.
 — Panie Michale — zawołała nagle Krzysia.
 Wszedł i zastał ją szyjącą.
 — Waćpanna mnie wołała?
 — Chciałam wiedzieć, czy to nie kto obcy chodzi… Sama tu jestem od dwóch godzin…
 Wołodyjowski przysunął krzesło i przysiadł się na brzeżku.
 Upłynęła długa chwila; milczał, nogami nieco szurgał, zasuwając je coraz głębiej pod stołek i wąsikami ruszał. Krzysia przestała szyć i podniosła na niego wzrok; spojrzenia ich spotkały się, a potem nagle opuścili oboje oczy…
 Gdy Wołodyjowski podniósł je znowu, na twarz Krzysi padały ostatnie blaski słońca, a była w nich śliczna. Włosy jej błyszczały na zagięciach jak złote.
 — Za parę dni waćpan wyjedzie? — rzekła tak cicho, iż pan Michał ledwie mógł dosłyszeć.
 — Nie może inaczej być!
 I znów nastała chwila milczenia, po której Krzysia zaczęła mówić:
 — Myślałam w ostatnich dniach, że waćpan zagniewał się na mnie…
 — Jako żywo — zawołał Wołodyjowski — byłbym niegodzien spojrzenia waćpanny, gdybym był to uczynił, ale nie to było.
 — A co było? — pytała Krzysia, podnosząc nań znów oczy.
 — Wolę szczerze mówić, bo tak myślę, że zawsze szczerość od symulowania więcej warta… Ale… tego nie potrafię wypowiedzieć, ile mnie waćpanna wlewałaś pociechy do serca i jaką ja wdzięczność dla niej żywiłem!