Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Pan Wołodyjowski.djvu/134

błogosławić, niż żebyście mieli przeklinać. Pan Bóg nademną, choć mi teraz ciężko…
 Basia, nie mogąc wytrzymać dłużej, wypadła z izby, co spostrzegłszy, pan Wołodyjowski zwrócił się do stolnika i siostry:
 — Idźcie do drugiej izby — rzekł — a ich ostawcie… Ja sobie też pójdę gdzieindziej, bo trocha sobie przyklęknę i Panu Jezusowi się polecę…
 I wyszedł.
 W pół korytarzyka spotkał przy schodach Basię, w tem samem miejscu, w którem uniesiona gniewem, zdradziła tajemnicę Krzysi i Ketlinga. Ale teraz Basia stała oparta o mur, zanosząc się od płaczu.
 Rozczulił się na ten widok pan Michał nad własnym losem; wstrzymywał się dotąd, jak mógł, ale w tej chwili pękły tamy żalu i łzy potokiem popłynęły mu z oczu.
 — Czego waćpanna płaczesz? — zawołał żałośnie.
 Basia podniosła główkę i wtykając, jak dziecko, to jedną, to drugą piąstkę w oczy, zanosząc się i chwytając w otwarte usta powietrze, odpowiedziała mu ze łkaniem:
 — Tak mi żal!… O dla Boga! O Jezu!… Pan Michał taki zacny, taki poczciwy!… O dla Boga!…
 Wówczas on schwycił jej ręce i począł całować z wdzięczności i rozrzewnienia.
 — Bóg ci zapłać! Bóg ci zapłać za serce! — rzekł. — Cicho, nie płacz!
 Lecz Basia tembardziej zaczęła łkać i zanosić się. Każda żyłka trzęsła się w niej z żalu, ustami poczęła chwytać coraz śpieszniej powietrze, nakoniec, tupiąc nóżkami z uniesienia, jęła wołać tak głośno, aż rozlegało się po całym korytarzu:
 — Głupia Krzysia! jabym wolała jednego pana Michała, niż dziesięciu Ketlingów! Ja pana Michała kocham, z całej siły… lepiej, niż ciotkę, lepiej… niż wójaszka… lepiej, niż Krzysię!…
 — Dla Boga! Basiu! — zawołał mały rycerz.
 I chąc pohamować jej uniesienie, chwycił ją w objęcia, a ona przytuliła się z całej siły do jego piersi, tak, że uczuł jej serce, bijące, jak w zmęczonym ptaku, więc objął ją jeszcze krzepciej i tak trwali.
 Nastało milczenie.
 — Basiu! zechceszże ty mnie? — ozwał się mały rycerz.
 — Tak! tak! tak! — odpowiedziała Basia.
 Na tę odpowiedź i jego z kolei chwyciło uniesienie, przycisnął usta do jej różanych dziewiczych ustek i znów tak trwali.
 Tymczasem zaturkotała bryczka i pan Zagłoba wpadł do sieni, następnie do jadalnej izby, w której siedzieli stolnik z żoną.
 — Niema Michała! — krzyknął jednym tchem. — Szukałem wszędzie! Pan Krzycki mówił, że widział ich z Ketlingiem. Pewnie się bili!
 — Michał jest! — odpowiedziała pani stolnikowa — przywiózł Ketlinga i oddał mu Krzysię!