Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Pan Wołodyjowski.djvu/369

 — Przenosiliśmy się z obszerniejszych wałów w coraz ciaśniejsze.
 — A nam co czynić przystoi?
 — Nam należy działa, a z niemi co można, zabrać i do starego zamku się przenieść, bo stary na takich skałach fundowan, że i minami ich nie rozsadzą. Zawszem tak mniemał, że nowy posłuży tylko na to, żeby dać pierwszy wstręt nieprzyjacielowi, potem trzeba nam go będzie samym od czoła prochami wysadzić i prawdziwa obrona pocznie się dopiero w starym.
 Nastała chwila milczenia i generał pochylił znów stroskaną głowę.
 — A jeśli nam i ze starego zamku przyjdzie ustąpić? Gdzie ustąpimy? — pytał złamanym głosem.
 Na to wyprostował się mały rycerzyk, ruszył wąsikami i ukazał palcem na ziemię.
 — Ja jeno tam! — rzekł.
 W tej chwili działa zaryczały na nowo i całe stada granatów poczęły lecieć na zamek, ale że już mrok był na świecie, więc było je widać doskonale. Pan Wołodyjowski, pożegnawszy się z generałem, poszedł wzdłuż murów i przechodząc od jednej bateryi do drugiej, wszędy zachęcał, rady dawał, wreszcie spotkawszy się z Ketlingiem, rzekł:
 — A co?
 Ów uśmiechnął się słodko:
 — Widno od granatów, jak w dzień — rzekł, ściskając rękę małego rycerza — nie żałują nam ognia!
 — Działo im znaczne pękło. Tyś wysadził?
 — Ja.
 — Spać mi się chce okrutnie.
 — I mnie, ale nie czas.
 — Ba — rzekł Wołodyjowski — i żoniska muszą być niespokojne; na tę myśl sen odbiega.
 — Modlą się za nas — rzekł Ketling, wznosząc oczy ku lecącym granatom.
 — Dajże Bóg zdrowie mojej i twojej!
 — Między ziemiankami — począł Ketling — niema…
 Lecz nie dokończył, bo mały rycerz, zwróciwszy się w tej chwili ku wnętrzu zamku, krzyknął nagle wielkim głosem:
 — Dla Boga! rety! co ja widzę!
 I skoczył przed siebie. Ketling obejrzał się ze zdziwieniem; o kilkanaście kroków na podwórzu zamkowem ujrzał Baśkę, w kompanii pana Zagłoby i Żmudzina Piętki.
 — Pod mur! pod mur! — krzyczał mały rycerz, ciągnąc ich co prędzej pod przykrycie blankowe. — Dla Boga!…
 — Ha! — mówił przerywanym głosem, sapiąc, pan Zagłoba — daj tu sobie z taką rady! Proszę, perswaduję. „Zgubisz siebie i mnie!“ — klękam, nic! Miałem ją samą puścić, co?… Uf! nic nie pomaga! nic nie pomaga! „Pójdę, pójdę!“ Masz ją!