Strona:PL Henryk Sienkiewicz - Pan Wołodyjowski.djvu/390

 — Koniec będzie! — krzyknął z całych sił Wołodyjowski w ucho Ketlinga, chcąc, ażeby go ten wśród huku dosłyszał.
 — I ja tak myślę! — odrzekł Ketling. — Do jutra, czy na dłużej?
 — Może na dłużej. Dziś przy nas wiktorya!
 — I przez nas!
 — O tej nowej minie musim pomyśleć.
 Ogień turecki słabł jeszcze bardziej.
 — Bij dalej z dział! — zawołał Wołodyjowski.
 I skoczył między kanonierów.
 — Ognia chłopcy! — krzyknął — póki ostatnie działo tureckie grać nie ustanie! Na chwałę Bogu i Przenajświętszej Pannie! na chwałę Rzeczypospolitej!
 Żołnierze zaś widząc, że i ten szturm ma się już ku końcowi, ozwali się gromkim radosnym okrzykiem i z tym większym zapałem poczęli walić ku szańcom tureckim.
 — Kindyę wam wieczorną, psubraty, zagramy, kindyę! — wołały liczne głosy.
 Nagle stało się coś dziwnego. Oto wszystkie działa tureckie zamilkły odrazu, jakby kto nożem uciął. Zamilkł również grzechot janczarek w nowym zamku. Stary zamek grzmiał jeszcze czas jakiś, lecz w końcu poczęli oficerowie spoglądać po sobie i pytać się wzajemnie:
 — Co to jest? co się stało?
 Ketling, zaniepokojony nieco, powstrzymał również strzelaninę. Jeden z oficerów ozwał się wówczas głośno:
 — Chyba mina jest pod nami, którą zaraz podpalą!…
 Wołodyjowski przeszył mówiącego groźnym wzrokiem.
 — Mina niegotowa, a choćby była gotowa, wyleci od niej tylko lewa strona zamku — i z gruzów będziemy się bronili, póki tchu w nozdrzach — rozumiesz waść?
 Poczem nastała cisza. Nie zmącił jej ani jeden wystrzał, ni z miasta, ni z szańców. Po grzmotach, od których trzęsły się mury i ziemia, było w tej ciszy coś uroczystego, ale zarazem i złowrogiego. Oczy wszystkich wytężały się z szańców, lecz z za chmury dymu nic nie było widać.
 Nagle rozległy się od lewej strony miarowe uderzenia kilofów.
 — Mówiłem, że minę kują dopiero! — ozwał się Wołodyjowski.
 Tu zwócił się do Luśni:
 — Wachmistrz! weźmiesz dwudziestu ludzi i wyjrzysz mi na nowy zamek.
 Nastało znów milczenie, przerywane tylko odzywającem się tu i owdzie chrapaniem lub czkawką konających, a także odgłosem kilofów.
 Czekano dość długo, wreszcie wachmistrz zjawił się z powrotem.
 — Panie komendancie — rzekł — w Nowym zamku niema żywej duszy.