Strona:PL Herbert George Wells - Nowele.djvu/113

steśmy zupełnie pewni, czy to są ścisłe dane. Nie wierzę ślepo w rachunki.
 Stevens milcząco przyznał mu słuszność. Nikt na pokładzie przez parę minut znów nie wymówił ani słowa. Wówczas zegarek Stevensa zadzwonił.
 Gdy we dwadzieścia i jednę minutę później słońce sięgło do zenitu, jeszcze czekali na zjawienie się kuli, a żaden z obecnych nie śmiał choćby szepnąć, że wszelka nadzieja stracona. Weybridge pierwszy wygłosił tę pewność.
 — Nigdy nie miałem zaufania do tych okienek — rzekł naraz do Stevensa.
 — Wielki Boże! — zawołał Stevens. — Czybyś przypuszczał...
 — Niewątpliwie — rzekł Weybridge, pozostawiając resztę domysłowi.
 — Co do mnie, to nie bardzo wierzę w kombinacje tego rodzaju — zaznaczył kapitan sceptycznie — ja jeszcze nie straciłem nadziei.
 O północy statek powoli krążył koło miejsca, w którem spadła kula. Biały promień ogniska elektrycznego snuł się i znikał naprzemian na powierzchni wód