Strona:PL Herbert George Wells - Nowele.djvu/139

 — Słowa pańskie są tak niepowiązane, uważa pan — tłómaczył się pan Hincliff.
 — Dlaczego nie? — rzekł tamten, idąc za swoją myślą. — Pan jest studentem? — zapytał, zwracając się do Hincliffa.
 — Jestem studentem uniwersytetu w Londynie, przez korespondencję — odrzekł współtowarzysz z nieukrywaną dumą i nerwowym ruchem podnosząc rękę do krawata.
 — W pogoni za wiedzą — rzekł obcy pan.
 I naraz opuścił nogi z ławeczki, położył pięść na kolanie i patrzał się na Hincliffa, jakgdyby nigdy w życiu nie widział jeszcze studenta.
 — Dobrze! — powiedział i wyciągnął palec wskazujący.
 Potem się podniósł i z siatki wyjął torbę skórzaną, którą otworzył. Nie mówiąc ani słowa, wyjął z niej przedmiot okrągły, obwinięty srebrnym papierem, który; zaczął starannie rozwijać. Zbliżył ten przedmiot do Hincliffa. Był to owoc, niewielkiej miary, żólto-złoty, nader miły w dotyku.